Hoe langer ik naar een bloem kijk, hoe meer alle details me opvallen, hoe ze in elkaar zitten, groeien, bloeien, verwelken en hoe wonderbaarlijk het eigenlijk is,
dat je zo’n ingenieus stukje natuur
zomaar,
op een vaasje
in je huis kunt hebben.
Daarom vind ik de klaproos eigenlijk wel intrigerend, die laat zich niet plukken. Verliest bijna direct al haar blaadjes als je dat doet.
Het zijn de teerste blaadjes die ik ken, zo zacht en dun.
Hoe een knop uitgroeit tot een bloem en dan weer verwelkt, ik kan er geen genoeg van krijgen om dat waar te nemen.
Eigenlijk vind ik alle stadia van een bloem fijn.
De knop omdat het nog een belofte is van wat komen gaat, dat klinkt zo pathetisch maar, ik kan me echt verheugen op het uitkomen van een bloem.
Super teleurgesteld als het soms niet helemaal lukt. Als een knop indroogt bijvoorbeeld.
De net ontluikende knop maakt me nieuwsgierig, omdat ik dan al een glimp van wat komen gaat te zien krijg.
Ja en dan de bloem zelf, die je al niet meer ‘terug kunt denken’ naar een knop omdat ze er dan ineens zo totaal vanzelfsprekend uit te voorschijn is gekomen.
En dan de laatste fase, de uitgebloeide bloem, die vaak ook nog weer een heel proces van transformaties doormaakt, in kleurverschillen en vormen.
Het goed kijken en bestuderen van al die transformaties van een bloem brengt voor mij het ‘wonder van de natuur’ heel dichtbij. De oerkracht van een zaadje, van genen, van alle informatie die daar in zit, als je daar goed over nadenkt dat is echt ongelooflijk.
Bloemen zitten net zo bijzonder in elkaar als ik, een mens.
